Ben de la Tour (US) tiltle: Shadow Land music: Singer-songwriter - Dark Americana release date: april 09, 2021 label: Flour Sack Cape Records promotion: G Promo PR (Geraint and Deb Jones) info artist: Ben de la Tour © Rootsville 2021

Er zijn singer-songwriters en er zijn troubadours. Singer-songwriters zijn gevoelige, gepolijste zielen die hun dagboekaantekeningen delen met de wereld ... terwijl troubadours hun best doen om erbuiten te blijven gevangenis. In het kielzog van het verbazingwekkende nieuwe album van Ben de la Cour, Shadow Land, je kunt zijn naam toevoegen aan de top van de lijst met jongere troubadours aan wie deze ooit zo nu en dan vergiftigde kelk wordt doorgegeven.

Voor zijn nieuwste album pende Ben liefst 10 nieuwe nummers neer waarbij hij enkel voor "Basin Lounge" hulp kreeg van Chris Watts. Rauw en ongepolijst kan je stellen dat Ben zich ergens bevindt tussen Nick Cave, een Warren Zevon en een Townes Van Zandt, maar met het bleusy gevoel van een Robert Johnson. Al deze invloeden vinden we terug bij deze troubadour, allee,n zijn het zijn teksten. Op "The Last Chance Farm" krijgen we mede door de backing vocals zelfs het gevoel van een Leonard Cohen.

Zeggen dat Ben de la Cour een bewogen leven heeft geleid terwijl hij die vlam brandde, is op zijn zachtst gezegd. Als jonge man was hij een succesvolle amateurbokser wat misschien de lijn vertrouw nooit een man / als hij geen littekens heeft verduidelijkt. Nadat hij tien jaar voordat hij legaal kon drinken als CBGB's met zijn broer New York City-duiken had gespeeld, had hij zichzelf al in een fles bourbon gepropt en de kurk strak over zijn hoofd getrokken tegen de tijd dat hij eenentwintig was. Er waren arrestaties, huizen in moeilijke buurten over de hele wereld, talloze valse starts en verblijven in psychiatrische ziekenhuizen en afkickcentra terwijl Ben worstelde met problemen met de geestelijke gezondheid en middelenmisbruik. Maar in 2013 bevond hij zich eindelijk in East Nashville en in 2020 werd verreweg het beste van zijn vier albums uitgebracht.

"Shadow Land" glinstert. Het is zowel angstaanjagend als rustgevend - doordrenkt van eerlijkheid, vakmanschap en een zeldzame onverschrokken onbevreesdheid, maar met genoeg verrassingen om de luisteraar te laten raden. Het wordt vies en vuil elektrische gitaar maar beschikt ook over Ben's bedeesde fingerpicking in stiller momenten. Uiteindelijk is het een duister mooie meditatie over wat het betekent om mens te zijn. Ben's stem geeft net als hij rauwe emotie weer met autoriteit vertelt verhalen over verdachte karakters, verloren liefde, moord, bankovervallers, zelfmoord en geestesziekte tegen een achtergrond van een donkere en spookachtige Amerika. Op het schitterende ‘From Now On’ zingt hij: ‘Het is moeilijk om een kaars vast te houden / in een wind die zo wild en sterk is. " Die ene zin vat het leven van de troubadour zo goed samen als alles wat ooit is gezegd erover eerder.

"Shadow Land" komt op stoom binnen met 'God’s Only Son', een gut-bucket western over een bankovervaller die wel of niet gelooft dat hij de messias is die klinkt als Ennio Morricone die door een vleesmolen wordt gevoerd. "High Heels Down the Holler" is Appalachian gothic op zijn best; een verwrongen en verontrustend verhaal met een dreigende viool die zich als een watermocassin een weg baant door groezelige, hypnotiserende slide-gitaar. Op "In God We Trust ... All Others Pay Cash" giert Ben's vernietigende afkeuring van corporate boeven "kaarsen op hondenpoep en noemen het taart" naast een band die "Stop Breaking Down" channelt. Aan de andere kant van het hek staan ​​de delicate, sfeervolle ‘Amazing Grace (Slight Return)’ en ‘The Last Chance Farm’, een hartverscheurend verhaal over Bens eerste dag in de ontwenningskliniek. Ben zet een dubbeltje aan op 'Basin Lounge', alle pure zenuwachtige New York Dolls-vibe die wordt benadrukt door een boogie-woogie-piano die Jerry Lee trots zou maken en een grommende gitaar die doet denken aan Joe Strummer's The 101ers.

Een van de bekroningen van het album komt eraan met 'Swan Dive', een prachtig staaltje verhalende verhalen. Een zachte wals, het vertelt een verpletterend verhaal over verloren liefde en zelfmoord, en vraagt ​​zich af hoe dicht we bij de rand zijn. Als hij zingt: "Mijn hart duikt als een zwaan, regelrecht uit mijn borst, in een rivier van verdriet", is de verlatenheid voelbaar. Het laatste nummer op het album, "Valley of the Moon", is een angstaanjagende meditatie over wat Jack London de 'blanke logica' van door alcohol veroorzaakte psychose noemde, terwijl tegelijkertijd Chuang Tzu's meditatie over materiële transformatie in een stem zo koud en dood als de man in de maan zelf.

tracks:

01. God’s Only Son
02. High Heels Down the Holler
03. The Last Chance Farm
04. In God We Trust… All Others Pay Cash
05. Amazing Grace (Slight Return)
06. Shadow Land
07. Basin Lounge
08. Swan Dive
09. From Now On
10. Anderson’s Small Ritual
11. Harmless Indian Medicine Blues
12. Valley of the Moon